Η φλεγμονή της σκωληκοειδούς απόφυσης είναι το συχνότερο αίτιο οξείας κοιλίας. Είναι επείγουσα χειρουργική νόσος με σημαντική νοσηρότητα, ή οποία αυξάνει όταν η διάγνωση της νόσου καθυστερεί.

Η οξεία σκωληκοειδίτιδα είναι αποτέλεσμα της αποφράξεως του αυλού της. Ανεξαρτήτως του αιτίου της αποφράξεως, η έκκριση βλέννας από τον βλεννογόνο έχει ως αποτέλεσμα την προοδευτική αύξηση της ενδοαυλικής πιέσεως και αρχικά διακοπή της λεμφικής αποχετεύσεως (οίδημα αποφύσεως- οξεία καταρροϊκή σκωληκοειδίτιδα), αργότερα διακοπή της φλεβικής αποχετεύσεως (εξέλκωση βλεννογόνου, φλεγμονή ορογόνου- οξεία πυώδης σκωληκοειδίτιδα) και τελικώς διακοπή και της αρτηριακής ροής ( έμφρακτα, τοξικά φαινόμενα- οξεία γαγγραινώδης σκωληκοειδίτιδα).

Περαιτέρω διάταση του αυλού μετά το πρώτο 24ωρο, έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνιση των επιπλοκών της διατρήσεως, του αποστήματος και της γενικευμένης περιτονίτιδας.

Όταν η εξέλιξη της φλεγμονώδους εξεργασίας είναι αργή και ο ανοσοβιολογικός μηχανισμός του ασθενούς είναι επαρκής, αναπτύσσεται ο σκωληκοειδής πλακούντας ( plastron).

Το ιστορικό του ασθενούς και η κλινική εξέταση αποτελούν τα σημαντικότερα εργαλεία του κλινικού γιατρού για την διάγνωση της οξείας σκωληκοειδίτιδας.

Η ευαισθησία κατά την πίεση στο (δε) λαγόνιο βόθρο ανευρίσκεται στο 96% των ασθενών χωρίς όμως να αποτελεί ειδικό εύρημα. Σπάνια μπορεί να υπάρχει ευαισθησία στον (αρ) λαγόνιο βόθρο κυρίως στις περιπτώσεις αναστροφής σπλάγχνων και μακριάς σκωληκοειδούς απόφυσης. Πιο ειδικά ευρήματα κατά την κλινική εξέταση είναι η αναπηδούσα ευαισθησία, η επιδείνωση του πόνου κατά τον βήχα ή την μετακίνηση, η μυϊκή αντίσταση και μυϊκή σύσπαση. Άλλα ειδικά σημεία που μπορεί να υπάρχουν είναι: το σημείο Lanz, το σημείο Rovsing, το σημείο του ψοϊτη και του θυροειδούς.

Όλα τα παραπάνω σημεία βρίσκονται στην μειονότητα των ασθενών με οξεία σκωληκοειδίτιδα και η απουσία τους δεν σημαίνει αποκλεισμό της νόσου.

Η δακτυλική εξέταση από τον κόλπο και το ορθό είναι μέρος της κλινικής εξέτασης για την οξεία σκωληκοειδίτιδα αλλά κυρίως για την διαφορική διάγνωση της οξείας σκωληκοειδίτιδας από άλλες παθήσεις.

Σε ασθενείς με συμπτώματα αφυδάτωσης ή σηψαιμίας πρέπει να τοποθετείται φλεβικός καθετήρας και άμεση χορήγηση κρυσταλλοειδών διαλυμάτων. Η σίτιση από του στόματος διακόπτεται σε όσους ασθενείς υπάρχει ακόμα και η υποψία οξείας σκωληκοειδίτιδας. Επίσης χορηγούμε αν υπάρχει ανάγκη αντιεμετικά και αναλγητικά.

Όλοι οι ασθενείς με σηπτικά φαινόμενα ή όσοι πρόκειται να υποβληθούν σε χειρουργική επέμβαση πρέπει να ξεκινούν ενδοφλέβια αντιβιοτικά

Η εκτίμηση από χειρουργό είναι απαραίτητη σε κάθε περίπτωση ασθενούς που προσέρχεται στο τμήμα επειγόντων περιστατικών με κοιλιακό άλγος και υπάρχει υποψία οξείας σκωληκοειδίτιδας

Η εκτομή της σκωληκοειδούς έως σήμερα παραμένει η αντιμετώπιση εκλογής της οξείας σκωληκοειδίτιδας και αποτελεί την πιο συχνή επέμβαση παγκοσμίως στο στα νοσοκομεία που διαθέτουν τμήμα επειγόντων περιστατικών

Η λαπαροσκοπική σκωληκοειδεκτομή για οξεία σκωληκοειδίτιδα επετεύχθη πρώτη φορά το 1987 και έκτοτε η τεχνική θεωρείται επιτυχημένη στο 90-94% των περιπτώσεων. Πρόσφατη εμπειρία επίσης αναφέρει πετυχημένες προσπάθειες και στις περιπτώσεις διατρήσεως της σκωληκοειδούς σε ποσοστό 90%.

Δείτε βίντεο λαπαροκσοπικής σκωληκοειδεκτομής απο τ κανάλι μας στο youtube

Τα πλεονεκτήματα της λαπαροσκοπικής σκωληκοειδεκτομής περιλαμβάνουν το καλλίτερο αισθητικό αποτέλεσμα, την ελάττωση των μετεγχειρητικών επιμολύνσεων των τραυμάτων, και την ελάττωση του χρόνου επανόδου στην καθημερινή δραστηριότητα των ασθενών

Στα μειονεκτήματα της μεθόδου καταλογίζεται το υψηλό κόστος, ο αυξημένος διεγχειρητικός χρόνος και η αύξηση τω ενδοκοιλιακών αποστημάτων. Αντενδείξεις της μεθόδου είναι οι εκτεταμένες συμφύσεις στην περιτοναϊκή κοιλότητα, ακτινοβολίες στην περιοχή, οι ανοσοκατατασταλμένοι ασθενείς, ασθενείς με πυλαία υπέρταση, ασθενείς με διαταραχές πηκτικότητας και οι γυναίκες ασθενείς στο πρώτο τρίμηνο της κύησης.

Το ποσοστό εμφάνισης μετεγχειρητικών επιπλοκών είναι 5% σε απλή σκωληκοειδεκτομή και ανέρχεται στο 30% μετά από σκωληκοειδεκτομή για γαγγραινώδη σκωληκοειδίτιδα ή διάτρηση του οργάνου.

Οι συνήθεις μετεγχειρητικές επιπλοκές είναι:

Λοίμωξη του χειρουργικού πεδίου

Συμφύσεις

Αποφρακτικός ειλεός

Κοιλιακό ή/και πυελικό απόστημα

Φλεγμονή του χειρουργικού κολοβώματος της σκωληκοειδούς( αν και σπάνια επιπλοκή, έχουν αναφερθεί 36 περιπτώσεις)

Δημιουργία εντερικού συριγγίου

Πυλαιοφλεβίτιδα

Σπάνια θάνατος